4 jaar samen

Afgelopen weekend was het eerste sinds onze aankomst in de VS dat we eens geen daguitstap gepland hadden. Maar wees gerust we hebben ons niet verveeld en absoluut niet met onze duimen moeten draaien.
Zaterdagmorgen vertrok Anneleen richting Berkeley om een repetitie bij te wonen van het koor waar ze sinds een aantal weken bij is aangesloten. Later dit jaar, in december meerbepaald, geeft het Berkeley Community Chorus & Orchestra een drietal concerten met op het programma stukken van Handel, Haydn en Bach en als we tijdens de concerten mogen filmen, vinden jullie in latere blogberichten wellicht enkele filmfragmenten terug.

Dit weekend waren we ook 4 jaar samen en om dit te vieren, besloten we om eens gezellig onder ons tweetjes te gaan tafelen in San Francisco. Omdat we eens iets anders wilden, hadden we een aantal weken geleden reeds "a table for two" gereserveerd bij Opaque - Dining in the Dark. Ook in Europa kent men dit soort restaurants en het speciale eraan is dat er totaal geen verlichting is waardoor je absoluut niets kunt zien zolang je aan tafel zit. De bedoeling van dit restaurant is enerzijds al je zintuigen (behalve de ogen dan) optimaal te stimuleren en anderzijds wil men er aantonen dat blinde personen niet per se minderwaardige jobs dienen uit te voeren dan mensen met een perfect zicht. Het is namelijk zo dat de obers in dit restaurant allemaal blind zijn.

Onmiddellijk bij aankomst en alvorens het restaurant binnen te worden geleid, kregen we de menu te zien en moesten we onze keuze doorgeven. Daarna kwam onze waitress Courtney ons halen en leidde ze ons zonder al te veel problemen naar onze tafel. Aan de geluiden te horen, was er veel volk in het restaurant aanwezig maar hoeveel aanwezigen en vooral waar iedereen zat, daar hadden we totaal geen idee van. Naarmate we langer binnen waren, beseften we eens te meer dat je dankbaar moet zijn voor iedere minuut dat je een goed zicht hebt. Daarnaast steeg ons respect voor blinde mensen ook enorm want we kunnen jullie garanderen dat alles toch niet zo evident is wanneer je slecht of niet ziet.

De hele avond werd een aaneenschakeling van genieten van elkaar, de intieme sfeer, de waargenomen geurenpaletten en het bijzonder lekkere eten. We willen jullie dan ook allemaal aansporen om deze ervaring zelf ooit mee te maken en om jullie alvast een voorsmaakje te geven, vinden jullie hier beneden een sfeerbeeld.

Een drietal uur later verlieten we het restaurant en maakten we nog een wandeling langs onder meer de City Hall en de Opera.

Zondag brachten we het grootste deel van de dag binnen door omdat de regen met bakken uit de lucht viel. 's Avonds waren we uitgenodigd om te gaan eten bij Daniel, de schoonbroer van Stuart en Greta (onze huisbazen). Naast het feit dat hij familie is van onze huurbaas, kennen we hem ook van bij onze spinning class op woensdagavond in de Berkeley Ironworks. Naast ons twee waren ook nog onze landgenoten Annette en Wim aanwezig. Zij wonen al sinds 1985 in Californië en net zoals Anneleen werkt Wim op het Lawrence Berkeley National Lab. Het werd een gezellige avond en een mooie afsluiter van het weekend.

Whale watching Monterey

De combinatie van het wonen in de buurt van de oceaan en het feit dat momenteel meerdere walvissoorten voor de Californische kusten vertoefen, deed ons besluiten om zondag op whale watching te gaan. Na een zoektocht op het internet naar verschillende aanbieders van zulke boottochten, werd al snel duidelijk dat niet San Francisco maar wel Monterey onze inscheepplaats zou worden. De hoofdreden was het feit dat je in San Fran al snel $ 70 en meer per persoon betaalt daar waar je in Monterey reeds voor $ 39 een ticket kan bemachtigen.

Onder het motto "Met de creditcard en internet bij de hand kom je door heel Amerika-land" boekten we 2 tickets voor de 10AM tocht aan boord van de Princess Monterey. Uitvaren om 10 uur 's morgens wilt zeggen inschepen om 9:30 maar vooral vertrekken vanuit Pinole omstreeks 6:30-7:00 uur dus van uitslapen kwam niet veel in huis.

Eenmaal in Monterey aangekomen, zochten we een gratis parkeerplaats op slechts een paar honderd meter van Fisherman's Wharf. Een gouden raad voor de budgetreizigers onder jullie, meestal kan je in de steden op zondag gratis op straat parkeren, maar controleer voor alle zekerheid de borden langs de weg want we zouden niet willen dat jullie bij terugkomst aan de wagen een parkeerticket onder de ruitenwisser vinden.

Tijdens de rit van Pinole naar Monterey hadden we al enkele druppels regen op de ruit gezien maar eenmaal aangekomen werden helaas enkele druppels een heel pak en kregen we te maken met de eerste regenbui sinds onze aankomst in Augustus. Bij het verlaten van de haven zagen we reeds massa's zeeleeuwen maar ook kwallen en pelikanen. Luttele minuten later zette de kapitein koers richting volle zee en werd het ons duidelijk dat omwille van de golven de vaart eerder een rit in een rollercoaster kon genoemd worden. Ook al was het ondertussen gestopt met regenen, toch deed het opspattende water dat telkens in grotere hoeveelheden over de boeg kwam ons beslissen om een droge plaats in de kajuit op te zoeken. Twee meisjes die de rol van stoere zeemansvrouwen op het dek bleven waarnemen, vonden we later op de dag bij terugkeer naar de haven lijkbleek hangend over de reling op de achtersteven terug.

Door de ervaring van enkele walvistrips in Ijsland (Raf) besloten we, na het zien van meerdere stilliggende schepen voor onze boot, om als eerste terug naar buiten te gaan en een goede plaats vooraan op de boot in te nemen. Iets later zagen we dan ook in de verte de eerste tekenen van walvissen in de vorm van een grote fontein van waterdamp, die volgens de zeer enthousiaste gids door een humpback whale was veroorzaakt. Helaas was de kolos terug onder water verdwenen nog voor we in de buurt kwamen. De Pacific Explorer, het tweede schip van Princess Monterey Whale Watching dat reeds om 9:00AM was uitgevaren maakte even later melding van een minke whale. Hierop besloot de kapitein om in de richting van de Pacific Explorer te varen maar ook dit keer was het zoogdier verdwenen voor onze aankomst. Toen de gids begon uit te leggen dat ze "confusing information" binnenkregen over verschillende walvissen die plots verdwenen, maakte deze melding ons (lees Raf) onmiddellijk gelukkig. Het is namelijk zo dat walvissen zich plots heel onrustig gaan gedragen wanneer de top van de voedselketen in de buurt is. Dit werd bevestigd toen even later de 2 magische woorden "killer whales" door de microfoon weerklonken. Blijkbaar was er een troep orka's de baai komen binnenzwemmen op zoek naar een heerlijke maaltijd in de vorm van een walvis of een zeehond.

Het volgende uur waren we getuige van de schoonheid van deze beesten toen ze meermaals in de buurt van onze boot boven water kwamen. En aangezien woorden veel minder zeggen dan beelden, laten we dan ook onderstaande foto's op jullie los (speciaal voor Tant Josee uit Heppeneert willen we alvast mededelen dat we nog een pak meer foto's hebben).

Uiteindelijk waren de orka's onze aanwezigheid waarschijnlijk moe en schakelden ze een versnelling hoger waardoor de bemanning iets later besliste om rechtsomkeer te maken en aan de terugtocht te beginnen. De golven waren er ondertussen niet minder op geworden en hierdoor liepen er steeds meer nogal wit uitziende figuren in de buurt van de relingen rond. Ook bij ons (lees Anneleen) sloeg de misselijkheid toe waardoor een groot stuk van de terugvaart op het achterdek werd doorgebracht.

Bij aankomst in de haven besloten we door de vermoeidheid, koude en regen om stilaan huiswaarts te keren. Even na het verlaten van Monterey langs Highway 1 zagen we de reclame "7 sweetcorn for $1". Meteen maakten we een onreglementaire U-turn en stopten bij de lokale groentenwinkel (voor de geïnteresseerden het adres is 7697 Highway 1, Moss Landing, CA). Bedwelmd door de extreem lage prijzen in vergelijking met de supermarkten gedroegen we ons als kinderen in een snoepwinkel en 3 uitpuilende zakken vol groenten rijker en slechts $8 armer keerden we naar de auto terug.

Eenmaal thuis aangekomen sloten we de geslaagde dag af met een stuk kaastaart bij het gezellige haardvuur.

Berkeley & Silicon Valley

Na de wijntrips en nationale parken van de afgelopen weekends, was het gisteren tijd voor een verkenning van de universiteits- en hippiestad Berkeley en het IT-Walhalla ook wel Silicon Valley genaamd.

We begonnen onze wandeling over de campus van Berkeley aan de westingang op de kruising van University en Oxford Street en reeds na enkele momenten waren we volledig in de campussfeer ondergedompeld. Ook al was het zondag, het was er een komen en gaan van studenten, oud-studenten en alumni, toeristen (zoals wij) maar ook sportievelingen die er hun vaste tour langsheen de gebouwen kwamen joggen. Het eerste imposante gebouw op onze route was de Valley Life Sciences Building dat met zijn oppervlak van 3 hectare meteen ook één van de grootste academische gebouwen van het land is. Even later wandelden we via de California Hall richting Doe Library. Deze bibliotheek huisvest ongeveer 3 miljoen volumes en vormt tesamen met Moffitt en 19 kleinere bibliotheken verspreid over de campus het grootste universiteits bibliotheeksysteem van de westelijke Verenigde Staten. Spijtig genoeg was door een event de bibliotheek vandaag gesloten zodat we één van de grootste studeerruimtes op de campus, gelegen op de tweede verdieping, niet konden bezoeken.

De volgende halte op onze weg, was de Sather Tower ook wel gekend als de Campanile, geïnspireerd op de campanile van het San Marco plein in Venetië. Voor $ 2 per persoon kan je de lift naar het 200 voet hoge uitkijkplatform nemen van waar je een prachtig zicht over de campus, de sportvelden, de Hill (Lawrence Berkeley National Lab) en San Francisco hebt. Voor de verandering lag de Golden Gate brug weer in mist gehuld.

Even later arriveerden we aan het California Memorial Stadium en werd het ons meteen duidelijk dat sport een zéér belangrijke plaats in het schoolgebeuren inneemt. Het stadium dat plaatsbiedt aan 76.000 bezoekers is de thuishaven van de California Golden Bears en werd net zoals vele andere gebouwen op de campus ontworpen door de campusarchitect John Galen Howard. Van zodra we de spelregels van het American Football onder de knie hebben, gaan we zeker en vast een match van de Golden Bears of de San Francisco 49ers bijwonen.

Langsheen de Faculty Club (totaal niet van het caliber als de Leuvense Faculty Club) voerde het pad ons richting Telegraph Avenue. Doorheen deze straat wandelde een ware smeltkroes van excentriekelingen, hippies, kustenaars, studenten en nieuwsgierigen langsheen de talrijke koffieshops, winkels en kunstateliers. Door de bijzondere sfeer besloten we hier onze lunch in te lassen in het Caffe Meditteraneum. Volgens de legende (en een bord dat binnen ophangt) is dit café de geboorteplaats van de Caffè Latte. In de 50'er jaren vonden de amerikanen de cappucino's van de eerste Italiaanse barista Lino veel te straf waardoor hij een nieuwe cappucino met veel meer gestoomde melk onder de naam "Caffè Latte" op de kaart zette.

Helaas hebben we tijdens dit Berkeley-bezoek onze queeste nog niet kunnen afronden. Dus Jef en Wouter, een hint waar we jullie boodschap kunnen vinden, is meer dan welkom.

Eenmaal terug bij de auto aangekomen, zetten we koers richting Silicon Valley en meerbepaald richting Redwood City waar we de gebouwen van Oracle uitvoerig fotografeerden. Het viel ons wel meteen op dat de eerste passant een redelijk hoog "nerd" gehalte had en was dit nu toeval of niet we hebben zo een licht vermoeden dat er bij de talrijke IT en technologie bedrijven hier in de vallei wel meerdere van deze examplaren rondlopen. Onze excuses voor alle teckies die zich op één of andere manier aangesproken zouden voelen maar wees gerust we veralgemenen niet :-)

Na Oracle passeerden we verder ook nog bij Facebook, HP, Google, Microsoft, LinkedIn, Skype en Apple. Ook al kregen we meestal niet meer dan de buitenkant van de gebouwen en Security met een zekere geldingsdrang te zien, toch was het de moeite om de bakermat van deze alombekende technologiën en sites van dichtbij te zien.

Druivenoogst Napa Valley

Eind september begin oktober is normaal gezien het hoogtepunt voor de druivenoogst in de Californische wijngaarden. We besloten gisteren dan ook naar Napa Valley terug te keren zodat we deze toch wel speciale sfeer en vooral de geur van vers geplokken en verwerkte druiven konden opsnuiven.

Aangezien het wijnhuis Opus One de vorige keer een goede indruk op ons had achtergelaten, werd dit onze eerste stop. Eenmaal in de centrale hal binnengekomen, vertelde de receptioniste ons dat in tegenstelling tot zaterdag er vandaag geen druiven zouden verwerkt worden. Ook al was er vandaag geen "actie" te beleven en waren we iet of wat teleurgesteld, toch toonden we een gezonde interesse in de wijnoogst en technologie die men dezer dagen gebruikt. Hierdoor geraakten we al snel verzeild in een minutenlange, gezellige babbel en kregen we uiteindelijk een korte privé-rondleiding door de wijnkelders en aansluitend langsheen de wijnpersen, citernes en de verwerkingslijn. Tot onze grote verbazing ontvingen we daarna ook nog een voucher voor het proeven van hun "New 2007 release". Hiervan genoten we ten volle op het terras boven het wijnhuis met zicht op de wijngaarden. Zo zie je maar dat een beetje vriendelijkheid vaak onverwachte momenten oplevert.

Na het bezoek bij Opus One werd het ons al snel duidelijk dat er ook bij de andere wijnhuizen vandaag weinig activiteit te beleven viel. Door de weersomstandigheden van de afgelopen weken had de oogst blijkbaar nog wat vertraging opgelopen waardoor het hoogtepunt pas later in de week zou volgen. Buiten nog enkele sfeerbeelden kunnen we jullie dus helaas weinig extra leesplezier bezorgen en we hopen dan ook dat het volgende verslag iets uitgebreider zal zijn.