Aankoop en uittesten hike-gps

In een eerder bericht hebben jullie al kunnen lezen dat we op zoek waren naar een soort gps systeem dat we konden gebruiken tijdens onze wandelingen om nadien een zicht te krijgen over de afgelegde afstand, het overwonnen hoogteverschil, ... Daarom gingen we een tijd geleden naar REI, een outdoor winkel in Berkeley, om wat meer info in te winnen over de verschillende mogelijkheden en de respectievelijke prijsniveaus. Uiteindelijk bleek de Garmin GPSMAP 60csx over de juiste toepassingen te beschikken al was dit toestel voorlopig niet meer beschikbaar. Na een korte search op amazon.com bestelden we het toestel en als alles goed zou verlopen met de zending zouden we enkele dagen later meteen al op pad kunnen voor een eerste testwandeling.

Toen het toestel op vrijdagmiddag voor onze deur werd afgeleverd, besloten we om de dag erna een korte wandeling in Tilden Regional Park (Berkeley) te gaan doen. We kozen voor de hike naar Wildcat Peak aangezien deze niet al te ver was en we toch met het nodige hoogteverschil te maken zouden krijgen. We parkeerden de auto aan Indian Camp van waar we de Upper Packrat trail volgden tot aan Jewel Lake. Vervolgens ging het via de Peak trail naar het hoogste punt op onze wandeling Wildcat Peak, die met zijn 1211 voet boven zeeniveau op de meeste dagen een prachtig uitzicht geeft over San Francisco en de baai. Helaas was er vandaag redelijk wat bewolking waardoor het uitzicht niet opperbest was maar omwille van ons nieuwe speeltje lag de focus toch niet zozeer op de omgeving.


Vanaf de top ging het vrij snel bergaf en binnen de korste keren stonden we dan ook bij het visitor center vanwaar het niet meer ver tot de parking was.

Eenmaal terug in Pinole aangekomen gingen we meteen aan de slag met het uitlezen van de GPS en zoals jullie hier beneden kunnen zien, werkte de tracking en het hoogteprofiel naar behoren.

"Memorial Day"-weekend in Yosemite

Voor de meeste Amerikanen is Memorial Day de officiële start van het buitenseizoen. Dit heeft als gevolg dat de pretparken terug open gaan, dat de buitenzwembaden meer bezoekers ontvangen maar vooral dat er weer volop gekampeerd wordt. Aangezien wij ondertussen al ongeveer 10 maanden in Californië wonen, en ons dus ook al ingeburgerd voelen, besloten wij om Memorial Day in Yosemite door te brengen. Gelukkig konden we enkele dagen voor het verlengde weekend nog een kampeersite online boeken op de North Pines Campground, die vlakbij Yosemite en Curry Village gelegen is. Een viertal uur na ons vertrek uit Pinole bereikten we de camping en na het opzetten van onze tent stonden er croque monsieurs op het programma. De rest van de avond brachten we door rond het kampvuur.

Na een heerlijk ontbijt op zaterdagmorgen vertrokken we vanop de camping richting de Mist Trail, volgens de meeste doorwinterde hikes ook wel de Freeway van Yosemite genoemd. En wat dat juist betekende werd ons even later duidelijk; door de enorme hoeveelheden sneeuw die er in de voorbije winter gevallen zijn, zijn vele paden en trails nog gesloten waardoor de meeste Yosemite-bezoekers beslissen om de Mist Trail richting de Vernall en Nevada Falls te exploreren. Het eerste deel van de wandeling bestond dan ook vooral uit slalommen tussen en ergeren aan de "toeristen" op het pad, die iedere 5 meter midden op het pad stopten om een foto te maken of uit te rusten na enkele meters bergop te hebben gewandeld. Door de toenemende nevel wisten we dat we langzaam de voet van de eerste waterval naderden en ook al was het een zonnige dag toch werden we even later gedwongen om onze regenjassen uit de rugzak te halen. Door de stijgende temperaturen en dus ook toenemende hoeveelheden smeltwater donderde er enorm veel water naar beneden en leken de rivieren en watervallen absoluut niet meer op de rustig kabellende stroompjes, die we ons van ons vorig bezoek (Augustus 2010) aan Yosemite herinnerden.

Bij de top van de Vernall Fall maakten we nog enkele foto's alvorens onze beklimming richting de Nevada Fall verder te zetten. Gelukkig was dit stuk van de wandeling minder druk waardoor we wat meer tijd hadden om te genieten van de rust en omgeving. Al snel bereikten we de top van de volgende waterval waar we even pauzeerden alvorens aan de afdaling via de John Muir Trail te beginnen. Vanaf dit pad hadden we nog een prachtig zicht op de Nevada Fall en Half Dome.

Deze rots konden we helaas nog niet beklimmen aangezien de kabels, die voor een stuk van de hike nodig zijn, na het winterseizoen nog niet terug geplaatst waren. Uitstel is in dit geval zeker geen afstel waardoor jullie vroeg of laat deze tocht op de Hike-pagina zullen terugvinden. De rest van de afdaling was relatief eenvoudig en hierdoor stonden we 4 uur na ons vertrek terug bij de tent. Omdat we de volgende dag een stevige dagwandeling wilden doen maar niet zeker waren welke trails er al bewandelbaar waren, vertrokken we even later richting het visitor center in Yosemite Village. Daar aangekomen raadde de ranger ons af om de geplande hike naar Upper Yosemite te doen omdat deze vanwege de overvloedige regen van de afgelopen dagen/weken op sommige plaatsen meer op een beek dan op een wandelpad leek. Als alternatief stelde hij de Snow Creek trail voor. Omdat het nog te vroeg was om richting de camping terug te keren, bekeken we nog de Yosemite documentaire en kuierden we doorheen het winkeltje en de sports store van Yosemite Village. Nadien stopten we op de terugweg ook nog even in Curry Village. Helaas begon het ondertussen te regenen waardoor we na het eten vrij vroeg de tent moesten opzoeken.

Gelukkig was het tegen zondagmorgen gestopt met regenen waardoor we opnieuw in de gezonde buitenlucht konden ontbijten. We besloten om enkel 2 liter water, 2 appels en 4 energy bars mee te nemen aangezien de ranger, die ons de tocht van vandaag aanbevolen had, deze in 1,5 uur one-way afgelegd had. Vanaf de camping vertrokken we richting Mirror Lake dat we al na een 15-tal minuten bereikten. Even later sloegen we een pad naar links in en begonnen we aan de beklimming met regelmatige uitzichten op Half Dome, Mirror Lake en de besneeuwde toppen boven de vallei. Bij het passeren van een ouder echtpaar kregen we de raad om het pad te blijven volgen totdat we aan een voetbrug over de rivier kwamen. Volgens hen zouden we er gemakkelijk een half uur kunnen besteden aan het maken van foto's. Bij het horen van deze info besloten we dan ook maar om hun raad op te volgen ook al hadden we niet echt een idee waar die brug exact lag en hoeveel afstand en hoogteverschil we zouden moeten overbruggen. Moedig en nietsvermoedend stapten we verder en iets later zagen we precies kleine sneeuwvlokken naar beneden dwarrelen. Meteen graaiden we het fototoestel want sneeuwval op het einde van Mei in Californië leek ons nu niet bepaald normaal. Vervolgens wandelden we verder en kwamen we een drietal hikers tegen die de afgelopen nacht boven bij de voetbrug overnacht hadden. Zij wisten ons te zeggen dat ze tot aan de brug waren gegaan maar dat vanaf daar de sneeuwlaag te dik was om nog verder te hiken. Toen we hen vertelden dat we inderdaad maar tot aan de brug wilden wandelen, keken ze nogal raar op (waarschijnlijk omdat we in onze T-shirt rondliepen en enkel een kleine rugzak bij hadden). Wat nadien volgde was een ware verrassing en binnen de korste keren kwamen we terecht in een stevige sneeuwbui en wandelden we door een sneeuwtapijt van enkele centimeters.

Ook de temperatuur nam een stevige duik waardoor we voor de tweede dag op rij blij waren dat we onze regenjas bijhadden. Omdat we niet echt wisten hoe ver het nog tot de fameuze voetbrug was, sloeg onze stemming om naar twijfelmode en vroegen we ons af of het wel verstandig was om nog verder te gaan. Gelukkig gingen we nog even verder en arriveerden we iets later bij de brug waar we na enkele foto's meteen aan de terugweg begonnen.

Terug beneden bij de rivier aangekomen genoten we eerst nog even van het zicht over de rivier alvorens naar de camping terug te keren. Deze hike/ervaring deed ons wel snakken naar een soort gps systeem waarop we konden zien op welke hoogte we ons bevonden en vooral welke afstand we hadden afgelegd. In een volgend blogbericht kunnen jullie lezen dat we dit ondertussen aangeschaft en reeds uitgetest hebben. De volgende morgen stopten we voor het park uit te rijden nog even bij de Yosemite Falls om nog enkele foto's te maken. Op onderstaande foto's kunnen jullie het verschil zien in de hoeveelheid naar beneden stortend water tussen vorig en dit bezoek aan Yosemite.

Mt. Diablo & Point Reyes

Omdat we al een hele tijd niet meer gekampeerd hadden, was het de bedoeling om 21-22 Mei te gaan kamperen maar door de slechte weersvoorspellingen voor Yosemite moesten we deze plannen last-minute bijsturen. Daarom besloten we om de zaterdag richting Mt. Diablo te trekken voor een stevige wandeling naar de top en de zondag stond een toeristische uitstap naar Point Reyes op het programma.


Omdat het ondertussen alweer van Grand Canyon geleden was dat we nog stevig gewandeld hadden, gingen we voor de "real hike" naar de top van Mt. Diablo. We parkeerden daarom de auto aan het visitor center bij Mitchell Canyon en volgden de Mitchell Canyon Fire Road richting Deer Flat. Van daar ging het richting Juniper Campground waar we onverwachts in zeer "close contact" met onze eerste ratelslang kwamen. Zoals jullie kunnen zien, konden we zeer dichtbij geraken al kwam dit niet zozeer door onze zelfzekerheid maar wel door het feit dat het arme beest net overreden was en daarom nogal groggy in de berm lag.


Voor aan de laatste klim richting de top te beginnen, genoten we nog even van het uitzicht dat we vanop de Diablo Valley Overlook hadden. Helaas hing er wel nog wat nevel waardoor we geen scherpe foto's kregen gemaakt.

Net voor het bereiken van de top, volgden we eerst nog de Fire Interpretive Trail; dit is een 0.7 mijl loop rond de top vanwaar je nog een paar mooie uitzichten hebt over de omgeving. Aangezien het er ook niet extreem druk was (in vergelijking met de top) leek ons dit ook een ideale plaats om even uit te rusten en wat te eten. Even later wandelden we verder tot de top om nog enkele foto's te maken en begonnen meteen daarna aan de afdaling richting de auto. Naarmate we de auto naderden begonnen onze voeten precies meer en meer in brand te staan maar dat zal ook wel te maken hebben gehad met het feit dat we de hike in 6 uur aflegden in plaats van de vermeldde 7-8 uur in de meeste verslagen.


Zondag even voor de middag vertrokken we richting Point Reyes waar we eerst kort in het visitor center van Olema stopten voor een stempel in ons National Park Passport. Daarna zetten we koers richting Point Reyes Lighthouse.
Ze hadden ons al verwittigd dat er bij de vuurtoren een stevige wind stond maar toen we er aankwamen werd het ons toch wel snel duidelijk dat we beter een lange broek hadden meegenomen. Vanaf de parking was het een relatief korte wandeling tot aan het bezoekerscentrum vanwaar je een prachtig zicht hebt over de 300 trappen lager gelegen vuurtoren en de Stille Oceaan. Vanwege de hevige wind konden we helaas niet afdalen tot aan de vuurtoren zelf.


Tussen Februari en eind April kan je vanop het observatie platform talrijke grijze walvissen zien die aan hun ongeveer 10.000 kilometer lange trip van Mexico naar Noord Canada bezig zijn. In het najaar leggen ze dezelfde route af in omgekeerde richting naar de warmere waters voor de kust van Mexico waar de jongen geboren worden.

Op de terugweg stopten we ook nog kort bij de Drakes Bay Oyster Farm. In deze farm worden de oesters door middel van ijzeren draden aan houten platformen gehangen die op hun beurt in de baai worden uitgezet totdat de oesters volwassen zijn. De liefhebbers kunnen er oesters kopen (vers of in glazen) om mee naar huis te nemen of op te eten op hun terras met zicht over de baai.

Problemen blog opgelost

Waarschijnlijk hebben jullie gezien dat we onlangs een aantal berichten op onze blog gepost hebben ivm het bezoek van onze ouders. Verder hebben we ook nog een pagina toegevoegd waar jullie info kunnen terug vinden over hikes die we hier in Californië ondertussen al gedaan hebben.
Blijkbaar hebben al deze aanpassingen ervoor gezorgd dat jullie een tweetal weken geen reacties meer konden posten op onze blog. Dit zou ondertussen terug opgelost moeten zijn maar moesten jullie toch nog problemen ervaren dan kunnen jullie dit laten weten door een mail te sturen naar rafpeeters(at)hotmail.com

Roadtrip parents: The End

Om te bekomen van onze 9-daagse rondreis van 3.333 mijl (5.364 km) doorheen Californië, Nevada, Arizona en Utah besloten we om de laatste 3 volle dagen niet te overladen met lange ritten in de auto.
Na wat uitgeslapen te hebben op zondag brachten we de rest van de dag door in Pinole totdat we richting Berkeley moesten vertrekken waar Anneleen tesamen met de andere leden van het Berkeley Community Chorus and Orchestra het eerste concert van de spring series zou opvoeren. Op het programma stond Ein Deutsches Requiem van Johannes Brahms en Because we Sang, een compositie ter ere van Arlene Sagan die na 22 jaar afscheid nam als music director van BCCO. Achteraf gezien hadden de ouders geluk want het tweede concert een week later was van mindere kwaliteit en de laatste opvoering was een absolute ramp. Tijdens de laatste opvoering werd er namelijk besloten om Arlene het hele concert te laten dirigeren en als we jullie dan vertellen dat zij zo goed als blind is, hoeven we waarschijnlijk geen verdere uitleg meer te geven.


Na het concert vertrokken we richting downtown Berkeley waar we genoten van een heerlijk Perzische maaltijd in het restaurant Alborz.


De volgende dag vertrokken we met z'n allen richting Napa Valley voor een rit doorheen de vallei en een wine tasting tour bij Sterling Vineyards.


Vanaf de parking van Sterling vertrokken we met een kabelbaan richting het wijnhuis dat op een berg gelegen is en dat uitkijkt over de omliggende heuvels en wijngaarden. Via een self-guided tour kregen we meer info over Sterling en de verschillende processen, die resulteerden in de heerlijke wijnen. Op verschillende plaatsen tijdens de tour konden we de volgende wijnen proeven:
* 2009 Cellar Club Riesling
* 2008 Cellar Club Carneros Chardonnay
* 2006 Cellar Club Sangiovese
* 2006 Rutherford Cabernet Sauvignon
* 2009 Cellar Club Malvasia Bianca


Na een kleine 3 uur van rondslenteren en genieten, werd het stilaan tijd om onze rondrit doorheen Napa Valley verder te zetten maar vooraleer dit wijnhuis te verlaten, sloegen we eerst nog enkele flessen wijn in voor de BBQ die er morgenavond nog op ons stond te wachten.
Even later kwamen we aan in St. Helena waar we rondkuierden langsheen de gezellige winkeltjes op de hoofdstraat. Bij een aantal winkeltjes konden we ook proeven van de heerlijke olijfolies, mosterd, tapenades, honing en andere overheerlijke hapjes.

We sloten de dag af in downtown Napa waar er helaas niet veel meer te doen was, maar waar we gelukkig wel nog een tafel vonden in Ristorante Allegria.


Op de voorlaatste dag van het bezoek van de ouders, brachten we hen 's morgens naar Fisherman's Wharf. Na een korte wandeling over Pier 39 ging het vervolgens richting Pier 33 vanwaar ze met de ferry richting Alcatraz vertrokken. Aangezien wij Alcatraz bezocht hadden tijdens het bezoek van de Stinkens-familie in maart besloten we om vandaag niet mee te gaan. Het verslag van ons eerdere bezoek aan The Rock kunnen jullie vinden door hier te klikken. Eenmaal terug aan wal, wandelden we nog met z'n allen door China Town om vervolgens richting de auto en Pinole terug te keren. De avond werd afgesloten met een gezellige barbecue.

Omdat we de laatste dag al rond de middag richting de luchthaven moesten vertrekken, werd het grootste gedeelte van de voormiddag ingenomen door het inpakken van de koffers. Helaas volgde kort daarna het minst fijne gedeelte van de vakantie, namelijk het afscheid nemen van de ouders op de luchthaven.


Als besluit van de hele reeks blogberichten over het bezoek van de ouders, willen we zeker onze ouders nog eens bedanken voor de hele fijne vakantie die we hebben gehad en wat ons betreft is dit zeker voor herhaling vatbaar.

Roadtrip parents: Bryce en Zion National Park

Na achtereenvolgens Kings Canyon, Sequoia NP, Death Valley en Grand Canyon te hebben bezocht, begon onze roadtrip met de ouders stilaan richting het einde te lopen. We vertrokken na in Page overnacht te hebben dan ook richting ons voorlaatste park: Bryce Canyon. Maar eerst hielden we nog even halt aan de Glen Canyon Dam om daarna Arizona te verlaten en Utah binnen te rijden.

Nog voor het binnenrijden van het park kregen we al een eerste voorsmaakje van wat ons te wachten stond en, ook al hadden we al veel uitersten tijdens onze trip gezien, toch keken we met verbazing naar de rode gesteentes rondom ons. Door de tijd heen heeft erosie door wind en water er namelijk voor gezorgd dat er zeer speciale structuren in de rotsen ontstaan, ook wel hoodoos genoemd. Na het binnenrijden van het park en een korte stop in het visitor centrum zetten we koers richting het gigantische amphitheater van Bryce Canyon. Wat ons daar te wachten stond was het mooiste uitzicht van onze roadtrip tot zover. We hopen dan ook dat we dit met onderstaande foto's duidelijk kunnen maken.

Om alles goed op ons in te laten werken, besloten we om na de lunch eerst van Sunset naar Sunrise Point te wandelen en pas nadien in de canyon af te dalen. De afdaling tussen dit "gesteente met karakter" maakte nog meer indruk dan het uitzicht vanaf de bovenrand en wat volgde was de ene fotoshoot na de andere. En na iedere bocht volgde weer een compleet ander decor waardoor de wandeling naar beneden zeer verslavend werkte. De uitspraak "We zullen nog wandelen tot aan die bocht maar dan moeten we echt wel terugkeren" werd dan ook de rode draad doorheen onze trip.


Omdat we nog helemaal tot aan Rainbow Point (= zuideinde van de weg doorheen Bryce Canyon) wilden geraken, besloten we toch maar terug aan de klim naar de parking te beginnen. Daar aangekomen stopten we onder andere nog aan Natural Bridge om uiteindelijk aan Rainbow Point aan te komen. Deze plaats was niet het hoogtepunt van ons bezoek aan Bryce Canyon maar met een hoogte van 9115 voet (2778 meter) boven zeeniveau wel het absolute hoogste punt.

In tegenstelling tot de eerder bezochte parken kan je Bryce slechts op één plaats met de auto binnen rijden. Daarom maakten we rechtsomkeer aan Rainbow Point en begonnen meteen aan de 33 kilometer lange terugrit richting de in/uitgang. Bij het verlaten zetten we koers richting St. George vanwaar we de volgende morgen richting Zion NP zouden vertrekken.

Bij het visitor center namen we de shuttle helemaal tot aan het uiteinde van de Zion Canyon Scenic Drive. Vanaf deze plaats, ook wel Temple of Sinawava genoemd, kan je een heel eind langsheen de Virgin rivier wandelen en één van de must do's in Zion is de hike doorheen The Narrows. Helaas was het waden doorheen de Virgin rivier geen optie tijdens ons bezoek omwille van de grote hoeveelheid smeltwater door de enorme sneeuwval eerder dit jaar.

Op de terugweg richting het visitor center hielden we ook nog even halt aan de Weeping Rock. Op deze plaats komt het water uit de rotsen gedrupt en door de jaren heen hebben er zich dan ook hangende tuinen gevormd. Vanaf Weeping Rock keerden we zonder verdere tussenstop terug richting de auto maar voor we vertrokken, maakten we wel nog enkele foto's van de lokale fauna waaronder de massaal aanwezige processierupsen. Gelukkig was dit een ander soort rups dan in België waardoor we jeuk-vrij koers konden zetten richting Las Vegas om daar te kunnen genieten van het laatste avondmaal (van deze trip tenminste).


Omdat het vrijdagavond was, waren de prijzen voor de hotels in Sin City een heel pak duurder als tijdens onze vorige tussenstop. Toen ze ons bij navraag aan de balie in het Royal Resort meldden dat de kamerprijs $159 per nacht was, terwijl het via booking.com slechts $77 zou zijn, besloten we om nog snel via het internet te boeken. Even later wandelden we dus met een enorme smile op ons gezicht de lobby in maar dit veranderde al snel toen we te horen kregen dat ze in het hotel geen bevestiging hadden gekregen (terwijl wij die wel al via email hadden). Een uur en de nodige telefoontjes naar booking.com later kregen we toch waar we recht op hadden :-) Vervolgens vertrokken we te voet richting The Venetian waar we in de Taqueria Canonita gingen eten. De Ahi Tuna en de Margarita met Grand Marnier kunnen we zeker en vast aanbevelen. Toen we terug buiten kwamen was de temperatuur ondertussen al serieus gedaald waardoor we besloten om nog tot aan de watershow voor de Bellagio te wandelen om dan terug te keren naar het hotel.


De laatste dag van onze 4-staten rondreis werd volledig ingenomen door de 9 uur lange terugrit naar Pinole.