Aangezien 4th of July (= Independence Day) dit jaar op een maandag viel, stond er weer een verlengd weekend op ons te wachten. We vertrokken daarom op zaterdagmorgen om deze 3-daagse door te brengen in
Kings Canyon en Sequoia NP. Toen we 3,5 uur later stonden aan te schuiven aan het Big Stump Entrance station en we op het bord zagen dat alle campings volzet waren, kregen we het toch iet of wat benauwd. We hadden namelijk geen kampeerplaats meer online kunnen boeken en hoopten er via het first-come-first-serve systeem nog wel eentje te kunnen bemachtigen maar voorlopig zag het er dus niet al te goed uit.
Even later kregen we in het visitor center in Grant Grove Village hetzelfde te horen en besloten we om ons daar niet al te lang op te houden en meteen toch maar de campings te gaan afschuimen in de hoop dat de berichten foutief waren. Als eerste reden we
Azalea Campground op en als bij wonder bleek hier nog één vrije plaats te zijn die we dan ook meteen inpalmden en na het invullen van het registratie papier en het betalen van de camping fee konden we site 40 de komende dagen onze thuis noemen.
Na het opzetten van onze tent en gegeten te hebben, reden we terug naar het visitor center om wat info in te winnen over de mogelijke hikes die we later vandaag en zondag konden doen. Maar omwille van de massale sneeuwval in de Sierra Nevada waren er ook in Kings Canyon en Sequoia nog talrijke trails gesloten. Zo was onze geplande tocht naar Twin Lakes voor zaterdag nog steeds niet mogelijk. Voor vandaag besloten we, op aanraden van de ranger, om richting Redwood Canyon te rijden voor de 6,7 mijl (10,8 km) Sugar Bowl Trail. Volgens de beschrijving zou deze wandeling ons leiden doorheen een "bos in een bos". Redwood Canyon is namelijk één van de grootste sequoia bossen en de Sugar Bowl Trail bracht ons doorheen een jong sequoia bos. Maar als jullie zich bij de benaming "jong sequoia bos" kleine bomen voorstellen dan zullen de foto's links en beneden dit even rechtzetten.
Zondagmorgen reden we na het ontbijt richting Lodgepole Visitor Center in de hoop dat de rangers ons daar alsnog zouden vertellen dat we de wandeling naar Twin Lakes konden doen. Helaas. Als alternatief stelden ze ons de Lakes Trail vanuit Wolverton voor. Vanaf de parking ging het onmiddellijk bergop doorheen een zilverspar bos totdat we aan de splitsing van Watchtower en Hump Trail kwamen. Omwille van ijs en sneeuw was de Watchtower Trail nog steeds gesloten waardoor de keuze dus vrij simpel was en - zoals de naam al deed vermoedden - moesten we eerst nog een "Hump" (=bult) over.
Uiteindelijk bleek het overbrugde hoogteverschil tussen de top van deze "bult" en de parking ongeveer 2.200 voet (670 meter) te zijn maar aangezien de parking al op meer dan 2 kilometer hoogte lag, voelden we de beklimming toch serieus. Onderweg passeerden we ook nog langs een nest met daarin jonge vogeltjes van slechts een dag oud. Aangezien we zelf geen vogelkenners zijn, geven we een gratis BBQ weg voor degene die ons kan zeggen van welke vogel dit de jongen zijn :)
Het uitzicht dat vanop de Hump op ons wachtte, deed de klim al snel naar de achtergrond schuiven. Na de nodige foto's van de omgeving (en van een lokale fotogenieke marmot :-) begonnen we aan de afdaling richting Heather Lake.
Dit meer is één van de 4 meren die je via de Lakes Trail kan aandoen maar omwille van de sneeuw zou Heather Lake ook meteen onze verste halte van vandaag zijn. De lunch op de oever van het meer was een waar genieten en nam dus ook al snel 1.5 uur in beslag.
Nadien volgden we dezelfde weg terug naar de auto maar omdat dit redelijk vlot verliep, reden we even later opnieuw naar het Lodgepole Visitor Center vanwaar we nog naar de Tokopah Falls zouden wandelen. Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat deze korte wandeling voor mij (Raf) niet meer hoefde maar een democratische stemming besliste er anders over. Vanaf de Log Bridge op de Lodgpole campground wandelden we langs de Kaweah rivier richting de waterval. Toen, nog voor het bereiken van de waterval, enkele personen meldden dat ze een berin met 2 jongen gezien hadden, moesten we de keuze maken: ofwel doorwandelen naar de waterval ofwel blijven wachten in de hoop dat we de beren ook zouden zien. Anneleen besloot om eerst nog richting de waterval te gaan maar voor mij was de keuze bij het horen van het woord "beer" al snel gemaakt. Daarom verliet ik het wandelpad en ging richting de rivier waar de beren zouden rondlopen. Het duurde een vijftal minuten voordat ik de eerste glimp van het drietal opving en het halfuur dat volgde werd gevuld met foto's maken en enkele stappen voor- of achteruit doen afhankelijk van de wandelrichting van de beren.
Ik blijf het nog steeds één van de meest prachtige beesten vinden en ze hier in de vrije Californische natuur tegenkomen is dan ook een zalige gebeurtenis.
Toen moederbeer met haar jongen genoeg hadden van de belangstelling en verder het bos inwandelden, vatten wij ook onze terugtocht aan.
Maandagmorgen ruimden we onze kampsite op en vertrokken richting Cedar Grove dat ongeveer 600 meter lager op het uiteinde van de 50 mijl lange Kings Canyon Scenic Byway gelegen is. Na enkele tussenstops voor Cedar Grove, het visitor center en de Roaring River Falls kwamen we toe bij Zumwalt Meadow. Met de "Zumwalt Meadow"-gids in de hand kan je er een wandeling rondom de weide maken en krijg je een beter zicht op de geschiedenis ervan en de lokale fauna en flora. Vooral de uitleg bij de afwisselende rotspartijen, moeras en jungle maakte deze wandeling interessant. Zo leerden we bijvoorbeeld dat de vaak geziene witte strepen in graniet gevormd worden wanneer lava in barsten van het gesteente binnendringt en stolt. Helaas konden we het 1 mijl lange pad niet volledig afwandelen omwille van een opkomend onweer. Terug bij de auto aangekomen, begonnen we aan de terugrit richting Pinole en konden we weer terugkijken op een geslaagd kampeerweekend. Het was wel spijtig dat we bij het binnenrijden van de bewoonde wereld (gsm ontvangst) pas ontdekten dat Leen & Olivier ook het hele weekend in Sequoia NP hadden doorgebracht.
Op enkele plaatsen was de wandeling "challenging" zoals de Amerikanen dat zeggen maar al bij al bereikten we vlot Horse Camp. We lasten hier een korte rustpauze in maar keerden al redelijk snel terug naar beneden aangezien het er nogal fris was en we niet bepaald op winterse toestanden waren voorzien. Terug aangekomen bij de auto vertrokken we richting Shasta Lake waar we een rustig plaatsje aan de waterkant uitzochten en begonnen aan de eerste voorbereidingen voor de trouw.
Om het gebrek van fatsoenlijke zandstranden aan Shasta Lake te compenseren, trokken we na een kort bezoek aan het visitor center richting East Beach waar we gedurende een 2-tal uur de echte strandtoerist uithingen. Nadien reden we nog even verder tot aan het Glory Hole, een gigantische afvoer die ervoor zorgt dat, wanneer het waterpeil in het meer te hoog wordt, het overtollige water in de beek aan de andere kant van de Whiskeytown Dam wordt afgevoerd. Na een korte lunch vertrokken we richting Pinole waar we ons op een heerlijke verjaardags Chocolade-Cheesecake stortten.
