Kampeertrip Lassen Volcanic National Park

Aangezien de plaatselijke Sabine Hagedorens voor het afgelopen weekend tropische temperaturen voorspelden, beslisten we om vrijdagavond koers te zetten richting Lassen Volcanic National Park. De rit tot aan de Southwest ingang van het park zou uiteindelijk een viertal uren in beslag nemen en omdat we door de late beslissing geen kampeerplaats meer konden reserveren, waren we gelukkig toen bleek dat de Southwest Walk-in Campground nog niet volzet was. Na het opzetten van de tent werd het kampvuur aangestoken en genoten we nog enkele uurtjes van de rust en de warmte alvorens de koude nacht in te gaan. Jullie geloven het misschien niet maar al schommelden de dagtemperaturen rond de 95°F (=35°C) toch moesten we het 's nachts stellen met een schamele 50°F (=10°C).

Vlak voor het binnenrijden van het park op vrijdagavond vertelde een local ons dat de hike naar Lassen Peak door werkzaamheden niet mogelijk was en daarom volgden we haar advies en begonnen zaterdagmorgen aan de Brokeoff Mountain Trail. Volgens onze Day Hiker's Guide van de Nationale Parken lag er een tocht van 7,2 mijl (=11,6 km) met een hoogte verschil van 2.500 voet (=762 m) op ons te wachten. Misschien was het de temperatuur en/of de hoogte waarop we wandelden maar het begin van de tocht verliep alles behalve gemakkelijk en zware benen in combinatie met kortademigheid waren de hoofdingrediënten. Een halfuurtje later verbeterde de situatie gelukkig en wandelden we van het ene mooie in een volgend nog adembenemendere uitzicht. Geleidelijk aan nam de wind in kracht toe en dit was dan ook het teken dat we de top naderden. Ongeveer twee uur na het vertrek op de parking genoten we dan ook van een geweldig 360° panorama met daarin Lassen Peak en een zicht op de besneeuwde Mt. Shasta.

Ook al waren we alleen op de top en hadden we er graag geluncht, toch deed het koudegevoel ons beslissen om even later aan de afdaling te beginnen. De terugweg bestond net als de beklimming uit vele vergezichten en door de gesloten trail naar Lassen Peak kwamen ons nog vele wandelaars tegemoet. Een viertal uur na ons vertrek, stonden we terug bij de auto en moesten we toegeven dat deze hike absoluut mooier was dan de tocht naar de Yosemite Falls.

Vanaf de parking volgden we Highway 89, die de Southwest- met de Noordingang van het nationale park verbindt. Sulphur Works was de eerste stopplaats en de zwavelgeur, te vergelijken met rotte eieren, bij het uitstappen verklaarde meteen waar de naam vandaan kwam. Buiten een kokende modderpoel en een paar steamvents was er niet heel veel te bezichtigen. Enkele kilometers verderop stopten we bij Lake Helen. Het zicht op dit helderblauwe meer met op de achtergrond Lassen Peak was absoluut de moeite en bezorgde ons een hoog alpengevoel.

Omdat we wilden weten hoelang de trail naar Lassen Peak nog gesloten zou blijven, stopten we even op de parking aan het begin van deze hike. De aanwezige ranger meldde ons dat het nog wel een aantal weken zou duren en een tocht naar de top zouden we waarschijnlijk in 2011 moeten plannen aangezien de sneeuwval ook niet meer zo lang op zich zou laten wachten. Vervolgens stopten we nog even bij de Devastated Area en, hoe kan het ook anders, wegens werkzaamheden was het pad afgesloten. De korte wandeling naar "een stuk bos dat bijna helemaal vernietigd werd toen Lassen Peak in 1915 zijn top eraf blies" (=uitleg in de gids) zal dus ook voor een volgend bezoek zijn. Eenmaal bij de noordingang aangekomen, keerden we terug richting camping en aangezien we nog tijd genoeg hadden, besloten we om vandaag (in plaats van morgen zoals oorspronkelijk gepland) de Bumpass Hell Trail te doen. Dit pad van ongeveer 5 km heen en terug bracht ons temidden van vulkanische fenomenen zoals modderpoelen, steamvents en gele zwavelafzettingen.

Moe maar voldaan arriveerden we terug bij onze tent en naar goede Californische gewoonte sloten we de dag af bij het kampvuur.

Zondagmorgen genoten we nog van een lekker ontbijt in het visitor center alvorens we richting ons huis in Pinole terug keerden.

Te voet door San Francisco

Na de 49-Mile Scenic Drive enkele weken geleden, was het gisteren tijd voor een tweede bezoek aan San Francisco en meerbepaald downtown.

's Morgens parkeerden we de auto aan Pier 29 ($10/dag in het weekend) en begonnen onze wandeling richting Fisherman's Wharf. Enkele minuten later arriveerden we aan Pier 39; de aaneenschakeling van winkeltjes, restaurants en andere toeristische attracties doen je zelfs bijna vergeten dat je op een pier wandelt. Van op het NW-uiteinde van de pier hadden we een mooi uitzicht op Alcatraz en aanschouwden we de immer talrijk aanwezige zeeleeuwen.

We zetten onze route verder langsheen de talrijke souveniershops en attracties op Jefferson Street om vervolgens bij het eind/begin-station van de Powell-Hyde Cable Car uit te komen. Op deze plaats worden de trams bij aankomst letterlijk manueel met de neus in de goede richting gedraaid via een groot platform. Aangezien we in de toekomst sowieso met onze bezoekers een rit op deze historische tramlijn gaan doen, besloten we om deze keer te voet verder te gaan. De stevige beklimming van Hyde Street bracht ons al snel bij Lombard Street.

Omdat de hellingshoek 27° bedroeg, besloot men deze straat door middel van een aantal bochten aan te leggen en dit resulteerde in de naam "Crookedest Street" of te wel bochtigste straat van Amerika. Filmliefhebbers onder ons gaan de straat zeker en vast kennen van films zoals Vertigo (Alfred Hitchcock) en Herbie.

Eenmaal deze met auto's overladen straat te zijn afgedaald, vervolgden we onze wandeling in de richting van Washington Square in het North Beach district; deze buurt wordt ook wel Little Italy genoemd vanwege de talrijke Italiaanse cafés en restaurants. Dat er naast een Italiaanse gemeenschap ook zéér veel Chinezen in San Francisco wonen, werd ons even later duidelijk bij het naderen van Chinatown. Misschien kwam het door het Autumn Moon Festival maar zolang we in Chinatown wandelden hadden we totaal niet het gevoel van in Amerika te zijn en zelfs toeristen leken deze buurt te mijden. Een half uur van wringen en totaal geen Engels te horen, bracht ons bij de Chinatown Gateway.

Van hieruit gingen we richting Union Square, dat in de winkelbuurt gelegen is (-> randinformatie voor de shoppers onder jullie). Buiten het Victoriamonument ter nagedachtenis van de Spaans-Amerikaanse oorlog (1898) is er niet veel speciaals aan dit plein. Voor ons echter was Union Square ditmaal wel belangrijk; we hadden er namelijk onze eerste afspraak met The Cheesecake Factory. Naast kaastaart (zoals de naam al deed vermoeden) vind je hier ook heerlijke gerechten voor een schappelijke prijs.

Rond half vijf verlieten we VOLdaan het restaurant en waggelden we doorheen het financial district richting de Ferry building. Net voor we daar aankwamen, maakten we nog even kennis met de harde realiteit van de daklozen. Er stond namelijk een hele rij daklozen (met hun hele bezittingen in winkelkarren) aan te schuiven om eten te krijgen. De lengte van de rij en de hoeveelheid eten aan het begin van de rij, deden ons vermoeden dat meerdere van hen met honger de nacht in zouden gaan.

Na nog een pauze aan de waterkant en een korte wandeling stonden we iets later terug bij de auto en konden we terugkijken op een geslaagde dag.

P.S. 1: Misschien zijn er onder jullie al enkelen die ons zich niet meer voor de geest kunnen halen, dus daarom hier nog even een recente foto.

P.S. 2: En degenen die nog niet in de kerststemming zouden zijn, vinden hier alvast enkele sfeerbeelden ter voorbereiding.

Napa Valley

Gisteren besloten we om een eerste verkenning van de wijnstreek van Californië te doen: Napa Valley. Aangezien ik (Raf) de afgelopen dagen met koorts te maken heb gehad, vonden we het beter om ons tijdens deze trip niet aan de wijnproeverij te wagen en enkel voor de eerste indrukken te gaan. Tijdens een later bezoek aan de valley zullen we dit rechtzetten zodat we jullie ook enkele aanbevelingen kunnen doen inzake wijnen uit de "Nieuwe Wereld".

Bij aankomst in het gezellige stadje Napa, volgden we de aanwijzingen "Visitor Center" omdat we voor de vallei in te rijden toch wat extra info wilden verzamelen voor onszelf maar ook voor toekomstige bezoekers. Als we jullie zeggen dat onze boekenrek al serieus begint uit te puilen, dan kunnen jullie je waarschijnlijk wel inbeelden dat deze bezoekers niet meer naar één of ander VVV-kantoor hoeven te gaan voor info :-).

Na enkele aanbevelingen in het visitor center, gingen we verder op pad richting de wijnhuizen Opus One en Robert Mondavi. De wijnen van deze 2 wineries dragen de Oakville Appellation. Zoals jullie waarschijnlijk wel weten, geeft de "appellation" aan in welk gebied de wijn zijn geografische oorsprong vindt.

Op de foto's kan men duidelijk zien dat de wijnindustrie nog vrij recent is in Californië waardoor de wijnkelders vaak ondergebracht zijn in "moderne" bouwwerken.

Een wandeling op het binnenplein bij Mondavi bracht ons langs de "Tasting Room" en het winkeltje waar je wijnen van $20 per fles vindt maar ook de duurdere "Reserve" van $160 per fles.

Een volgende langere stop planden we bij Beringer in. Dit wijnkasteeltje trok extra veel bezoekers aangezien er een Ukulele-event bezig was. In het winkeltje proefden we nog van de zelfgemaakte wijnmosterd en een choco-wijnsaus. Nadien bracht de trip ons via Charles Krug, waar we enkel stopten om een foto te maken, naar Castello Di Amorosa. De eigenaar van dit wijngoed heeft, zoals de naam al doet vermoeden, Italiaanse roots en liet voor de bouw van het kasteel 36 containers bouwmateriaal uit Italië overkomen.

Ondertussen was het reeds 5 uur in de namiddag en omdat de meeste wijnhuizen rond die tijd de deuren sluiten, konden we de overige slechts vanop de weg fotograferen. Naast de wijnkelders, hadden ze ons in het Visitor Center ook aangeraden om even langs het Petrified Forest en de Old Faithful Geyser in Calistoga te gaan. Beide "attracties" worden commercieel uitgemolken en we vonden dat $10 entree-geld per persoon sterk overdreven was. Ons besluit om beide plaatsen dan ook niet te bezoeken werd zéér kort na aankomst op de respectievelijke parkings genomen. Om onze beslissing zeker niet te betreuren, wachtten we bij terugkomst op de parking van de geyser nog 20 minuten (volgens de man in de kiosk was dit de tijd tot de volgende "uitbarsting"). Toen we uiteindelijk na het verstrijken van deze tijd nog steeds geen gigantische waterstraal de hoogte hadden zien ingaan, vertrokken we gelukkig omwille van de niet verspilde $10 dollar.

Op de terugweg naar het begin van de vallei passeerden we via Sterling en maakten we ook nog volgende foto's van Clos Pegase en Quintessa.

Om onze volgende trip naar Napa voor te bereiden, hebben we bij de bezochte domeinen alvast gecontroleerd hoeveel een eventuele tour met wine tasting zou kosten. De prijzen variëren meestal van $ 15-25 voor het proeven van 3 à 4 wijnen en als geschenk krijg je je glas mee naar huis. Bij enkele wijnhuizen, zoals Sterling, Mondavi en Beringer, is er ook nog een tour in de prijs inbegrepen.

Nieuwe tuindieren gespot

Na jullie al gemeld te hebben dat we een stel eekhoorns in de tuin hebben, hebben we vanavond kennisgemaakt met een nieuw koppel dat in onze tuin woont. Vlak na het eten hoorden we gestommel in de tuin en bij het buitenkomen, stonden we meteen in oogcontact met een familie wasberen die vrolijk door de tuin paradeerden. Hieronder alvast enkele foto's.

Start postdoc @ LBNL

Ook ben ik (Anneleen) ondertussen een week bezig met waarvoor ik eigenlijk naar Californië ben afgezakt: een postdoc. Op 1 september werd ik rond 9u verwacht op het departement van Human Resources voor het regelen van badge/contract/etc. Wat ik had verwacht als een gezellige welkom, werd in eerste instantie iets angstaanjagender doordat ik eerst voor een examen over bestraling moest slagen. Eenmaal dat achter de rug, ging het er veel gemoedelijker aan toe. Met mijn badge in de hand kon ik nu tenminste op de campus geraken. Tegen de middag kwam ik dan toe op mijn labo. Hoewel ik in juni had vernomen dat ik mijn dagen mocht gaan slijten in een kleine ruimte zonder vensters, werd mij het heuglijke nieuws meegedeeld dat een bureau op mij stond te wachten in een van de begeerlijkste ruimtes met venster.



Nu was de volgende hindernis aan de beurt. Er stond een mac laptop op me te wachten die ik aan de praat moest zien te krijgen (dit leek me geen makkertje als windows-fanaat). Maar gelukkig stonden mijn nieuwe collega's paraat om mijn stupide vragen te beantwoorden. 's Middags stond er al een postdoc-meeting op het programma, met pizza weliswaar. Naast een seminarie bestond vervolgens de rest van de namiddag voornamelijk uit administratieve rompslomp.

De dag nadien werd ik opgevangen door mijn supervisor, Paul Spellman. Na het doornemen van een aantal praktische zaken, overliepen we ook de lopende projecten en de vergaderingen die daarmee gepaard gaan. Als ik kan bijdragen tot elk van deze projecten, dan weet ik wat gedaan. Vervolgens ben ik met het hoofd van het lab, Joe Gray, gaan lunchen. Dit liet mij toe om extra informatie te bekomen over enkele projecten, lopende samenwerkingen, en in een informele sfeer werd er eveneens uitgeweid naar onderwerpen zoals squash.

Tenslotte heb ik de overige anderhalve dag van de week opgevuld met enkele meetings en het volgen van maar liefst 5 online cursussen die een vereiste zijn vooraleer je hier als employee van start mag gaan. Deze cursussen varieerden van hoe ergonomisch aan je pc zitten, over veiligheid tot het werken met human data. Ook volgende week word ik nog op enkele informatieve bijeenkomsten verwacht over belastingen en het ziekteverzekeringssysteem. Eenmaal dat achter de rug hoop ik mij volledig op onderzoek te kunnen richten.

San Francisco & 49 Mile Scenic Drive

Afgelopen zondag stond ons eerste bezoek aan San Francisco op het programma. Om een goed overzicht van deze stad te krijgen, kozen we voor de 49 Mile Scenic Drive, naar horen zeggen een goede kennismakingstour met de vierde grootste stad van Californië na LA, San Diego en San José.

Na de Bay Bridge gepasseerd te zijn, arriveerden we 's morgens al snel op The Embarcadero met een prachtig zicht op de Ferry Building. Enkele "kleinere straten" verder kruisten we California Street waar één van de nog drie resterende Cable Car lijnen passeert. Voor vele toeristen is een rit met deze historische trams één van de hoogtepunten van San Francisco.

De tour leidde ons vervolgens via het Civic Center (=congrescentrum), Japan Center en Union Square tot aan de rijk versierde Chinatown Gateway oftewel de toegang tot de hoofdstraat van Chinatown.

Tegen de middag kwamen we aan bij Fisherman's Wharf. De combinatie van winkeltjes, straatartiesten en restaurantjes trekt menig toerist naar deze plek aan de waterkant en vooral Pier 39 staat in de meeste reisgidsen uitvoerig beschreven. Aangezien het pas onze eerste kennismaking met San Francisco was, besloten we om voorlopig niet te stoppen en dit eerste gedeelte voor een volgend uitgebreider bezoek te bewaren.

We vervolgden onze trip via het Exploratorium en doorheen het Presidio totdat we een eerste glimp opvingen van de Golden Gate Bridge. Dit wereldberoemde bouwwerk is absoluut één van de attracties die men met San Francisco linkt. Volgens kenners zijn de maanden juli en augustus absoluut niet de topmaanden om mooie foto's van de brug te maken en al snel werd het ook voor ons duidelijk dat we later dit jaar nog eens moesten terugkomen.

Al moeten we toegeven dat de mist onze japanse trekjes niet kon verstoren en zo'n 100 foto's later wandelden we dan ook voldaan terug richting auto en begonnen aan onze tocht naar het Legion of Honor. Het museum herbergt een uitgebreide collectie Europese kunst van onder andere Monet, Rodin en Degas en staat zeker en vast nog op onze "te bezoeken" lijst.

Het laatste gedeelte van onze 49 Mile Drive was eerder teleurstellend en bracht ons via de kusten van de Stille Oceaan, Lake Merced Park en Golden Gate Park tot aan Twin Peaks. De stevige wind niet in acht genomen, was het uitzicht vanop Twin Peaks alsnog een mooie afsluiter van onze eerste San Francisco uitstap. Vanop deze heuvel hadden we echter de indruk dat er iets minder mist in de buurt van de Golden Gate brug hing, en al snel besloten we dan ook onze reisweg naar huis niet via de Bay Bridge maar wel via de Golden Gate te laten gaan.

Onderstaande foto's tonen dat dit de juiste keuze was.