Roadtrip parents: Death Valley & Las Vegas

Na de grote hoeveelheden sneeuw in Kings Canyon & Sequoia NP vonden we dat het tijd werd om de ouders ook kennis te laten maken met de iets warmere temperaturen in de VS. Daarom besloten we om doorheen Death Valley richting Las Vegas te rijden.


Tijdens het eerste deel van de rit (doorheen de Central Valley) passeerden we nog redelijk wat boomgaarden en citrusvelden maar langzaamaan veranderde het decor van groen en levendig stilaan via dorre woestijntaferelen met hier en daar nog wat Joshua Trees in een landschap van droge zoutvlaktes zonder al te veel teken van leven. Maar dat het nog erger kon, merkten wie iets verderop waar de enige afwisseling in het grondoppervlak de door de droogte ontstane barsten waren.



Toen we enkele mijlen verderop langs Highway 190 het toegangsbord tot Death Valley National Park zagen staan wisten we dat we de vallei van de ondraagbare hitte binnen reden. Al moeten we zeggen dat we met onze 33 graden niet te klagen hadden, wetende dat de hoogste gemeten temperatuur hier in de schaduw ooit 57 graden was.




Na een stop in het ranger station van Stovepipe Wells en een korte wandeling door de zandduinen even verderop reden we vervolgens richting Salt Creek. Vanop de parkeerplaats is er een houten wandelpad (1/2 mijl round-trip) aangelegd langsheen een beekje dat zijn naam echt wel eer aandoet; het water is er namelijk 4 keer zouter dan zeewater en dit is dan ook meteen de enige plaats ter wereld waar de Salt Creek Pupfish voorkomt.
Terug bij de auto aangekomen ging de route verder via Furnace Creek (oase van palmen) naar Golden Canyon waar we een korte wandeling doorheen de canyon met zijn mosterdkleurige wanden maakten. Vroeger kon je hier met de wagen doorheen de canyon rijden maar een 4 dagen durende storm veranderde in 1976 de canyon in een kolkende rivier, die alles op zijn weg verwoeste.

Toen we doorheen Artists Drive, een korte maar bochtige eenrichtingsloop langsheen regenboogkleurige rotsen, reden begon de zon al stilaan onder te gaan. Dit deed ons beslissen om nog snel richting Badwater te rijden.


Deze plaats staat bekend als het laagste punt in het westelijke halfrond en ligt op 282 voet (86 m)beneden het zeeniveau. De wandeling over deze uitgestrekt zoutvlakte met de ondergaande zon op de achtergrond was een ware unieke ervaring.





Een tweetal uur rijden na het vertrek in Badwater passeerden we in Pahrump waar we besloten om in een plaatselijke sportsbar op zoek te gaan naar ons avondmaal. Omdat iedereen honger had, werd er beslist om per persoon een 14" pizza te bestellen wat overeenkomt met een diameter van 35 cm. Achteraf gezien bleek dit niet de juiste keuze te zijn geweest en begonnen we met een goed gevulde buik en 5 dozen pizza op de achterbank aan de rit naar Las Vegas. Omwille van de gloed aan de horizon, veroorzaakt door de verlichting van deze gokstad, hadden we niet bepaald een gps nodig om onze weg te vinden. Eenmaal in Las Vegas aangekomen reden we via The Strip richting het oude centrum waar we omstreeks 1:30 AM in ons hotel incheckten.