Aangezien we pas in de late namiddag op Mill Creek Campground toekwamen begonnen we meteen met het opzetten van onze tent. En ook al hadden we reeds meerdere malen in bossen gekampeerd, toch bezorgde deze camping ons een heel ander gevoel. Voor iedere kampeer site was namelijk een kleine open ruimte vrijgemaakt temidden van een soort regenwoud bestaande uit gigantische redwoods, varens en verscheidene jungle-planten. Na het avondeten en voor het donker werd, lazen we nog wat en werd er nog het nodige hout gekliefd voor het kampvuur. In tegenstelling tot de vorige 2 parken, konden we in Redwoods de warmte van het vuur 's avonds echt wel gebruiken.
Na een goede nachtrust en een stevig ontbijt, vertrokken we de volgende ochtend richting Jedediah Smith Redwoods State Park voor een verkenning van de Howland Hill Road. De rit over deze onverharde weg doet je nog maar eens beseffen hoe gigantisch de redwood bomen zijn als je er tussendoor rijdt. In tegenstelling tot de sequoia's in Kings Canyon en Sequoia National Park, die de meest volumineuze ter wereld zijn, breken de Redwoods het record van de hoogste ter wereld te zijn.
De eerste stop lasten we in bij de Stout Memorial Grove, door velen het meest schilderachtige redwood bos genoemd. We volgden het 0,6 mijl lange wandelpad langsheen talrijke redwoods, varens en andere planten.
Vervolgens reden we verder tot aan de Boy Scout Tree trail waar het ongeveer 2,7 mijl lange wandelpad ons langsheen de Boy Scout Tree tot aan de Fern Falls bracht. Het was een ideale wandeling om de benen te strekken maar zeker geen hoogtepunt van de vakantie.
Na al dat gewandel vonden we het tijd voor een Drive-Thru maar dan niet bij de typische McDonald's of Burger King. Onderstaande Drive-Thru is 735 jaar oud en 4.5 meter in diameter op ooghoogte.
Als afsluiting van de dag reden we nog even door tot aan de Klamath River waar sinds eind Juni een grijze walvis en haar kalf hun nieuwe thuisbasis hadden gevonden. Het walvis jong was een 2-tal weken voor ons bezoek terug richting oceaan gezwommen terwijl de moeder in de buurt van de brug bleef rondzwemmen.
Onze laatste volledige dag in het park begonnen we 's morgens met de Damnation Creek trail. Vanaf Highway 101 daalden we een 400-tal meter af in westelijke richting. Gedurende de hele wandeling hadden we totaal niet het gevoel dat we richting de oceaan wandelden en een 100-tal meter voor het bereiken van de kust namen we pas een zoutgeur waar. Even later hoorden en zagen we de oceaan dan ook effectief.
Het nadeel van continu te dalen tijdens de heenweg is helaas wel dat de terugweg een pak zwaarder beloofde te worden maar al bij al viel dit nog wel mee en een 2-tal uur na aanvang van de wandeling stonden we terug bij de auto.
Vervolgens reden we zuidwaarts richting Big Tree maar hielden wel nog een 2de keer halt bij de brug over de Klamath rivier om opnieuw een heel arsenaal foto's te maken van de grijze walvis. Achteraf gezien waren we blij dat we dit gedaan hadden want enkele dagen later is de walvis gestorven. Toen we 's avonds terug naar de camping reden, konden we nog genieten van een gratis lichtspel dat werd opgevoerd door een juiste hoeveel mist en zonlicht.
De volgende morgen was meteen de laatste van ons weekje vakantie en begonnen we aan onze 7 uur durende rit richting Pinole. Onderweg zagen we wel nog een hele kudde elanden langs de weg.Ook reden we nog door Eureka waar we talrijke Victoriaanse huizen passeerden met als hoogtepunt The Carson Mansion waar de Ingomar Club sinds 1950 haar onderdak vindt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten