We maakten er enkele foto’s maar alvorens we de vuurtoren goed en wel van alle kanten bekeken hadden, werd onze aandacht naar het water in de verte getrokken. En jawel we hadden binnen de korste keren weer onze eerste walvis van de dag gespot. Langsheen de oostkust van Australie trekken massa’s humpback walvissen ieder jaar vanaf Mei richting de warmere waters van noord Queensland. Daar paren ze en krijgen ze hun jongen alvorens ze in september aan hun terugtocht richting hun voedselparadijs in Antarctica beginnen.
Toen we inzoomden op de activiteit merkten we dat de walvissen met hun staart op het water aan het slaan waren. Dit gedrag toont vaak op agressiviteit of kan ook een vorm van communicatie tussen de dieren zijn. Maar onafhankelijk van wat ze probeerden duidelijk te maken, het was in ieder geval een prachtig schouwspel.
Maar naast “tail slapping” zagen we ook meerdere walvissen met hun zijvinnen boven water komen. Verder zagen we ook meerdere “spy hops” (walvis die voor een stuk verticaal uit het water komt) en zelfs enkele “breaches” waarbij de walvis volledig uit het water springt en met een gigantische splash terug in de oceaan verdwijnt.
Wat een kort bezoek aan een vuurtoren had moeten worden, werd een verblijf van 4 uur. En bij deze hebben jullie het antwoord op de titel van dit blogbericht. Van al deze prachtvertoningen krijgt ene mens al eens honger en daarom besloten we om af te dalen tot aan Smoky Beach. Dit prachtige strand was totaal verlaten en als we niet wisten dat onze auto op de nabijgelegen parking stond, zouden we ons op een of ander onbewoond eiland wanen.
In de loop van de namiddag reden we dan eindelijk verder richting South West Rocks waar we een stop inlasten bij de Trial Bay Gaol. Deze gevangenis werd gebouwd tussen 1877-1886 en diende als onderdak voor de gevangen die in het dorp de golfbreker moesten bouwen. De werkzaamheden vorderden zeer langzaam en toen men na 10 jaar nog maar 1/7 van de geplande werken had uitgevoerd, werd alles stopgezet en werd de Gaol gesloten. Na de Eerste Wereldoorlog werd het gebouw voor een 4-tal jaren opnieuw in dienst genomen en bood het onderdak aan 500 mannen van Duitse afkomst.
Onze wandeling rondom de vestiging werd plots onderbroken door een groepje kangoeroes die op hun gemak zaten te grazen. Even later sprongen de dieren ons voorbij en zetten ze koers richting de nabijgelegen camping.
De stevige zeebries deed ons kort nadien snel naar de camper terugkeren. Daar aangekomen werden we opnieuw door enkele walvissen getrakteerd op hun beste kunstjes.
Voor de tweede maal vandaag werd onze planning iet of wat in het honderd gestuurd. En omdat het stilaan donker werd, zochten we een slaapplaats in Urunga.
Afgelegde weg: 221 km
Geen opmerkingen:
Een reactie posten