Dag 20 & 21: Een rustige afsluiter van een geweldige huwelijksreis

De Kaikoura Peninsula Walk in Kaikoura was een ideale start van onze voorlaatste dag in Nieuw Zeeland.

Naast de mooie uitzichten op de kustlijn, ontmoetten we ook Heikki en Sandy. Deze 2 Belgen en mede-Limburgers waren aan een wereldreis bezig en hadden naast Nieuw Zeeland ook al de VS en Australie op dezelfde trip gedaan. Je kan alle foto's van Heikki, een natuurfotograaf in hart en nieren, terugvinden op www.hkk.be

Eenmaal terug bij de auto ging het verder naar Hamner Springs waar we in de late namiddag een 3-tal uur vertoefden in de natuurlijke mineraal waters van de Thermal Pools. We starten in de Rainbow & Rock Pools met temperaturen tussen 33-37 graden celcius. Vervolgens gingen we richting de 2-3 graden warmere Aqua Therapy pools waar we genoten van de heerlijke relaxatie en water massage. Het warmte hoogtepunt maakten we mee in de Sulphur Pools, die met temperaturen tussen 40-42 graden ons serieus deden zweten. "Afkoelen" deden we uiteindelijk in de Hexagonal Pools waar de temperaturen van het natuurlijke geothermische water slechts 38-40 graden celcius bedroegen.

De avond brachten we door in het dorpje waar we verder nog genoten van een heerlijke pizza alvorens richting het Alpine Holiday Apartments & Campground te trekken.

Toen we de volgende morgen bij het uitchecken te horen kregen dat we enkel cash konden betalen, vertrokken we terug richting de dorpskern om geld af te halen. Maar dat bleek gemakkelijker gezegd dan gedaan. Onze kaarten werkten niet in de ATM automaat en ook in het lokale winkeltje konden we niet terecht voor "Cash Back". Er restte ons niets anders dan naar de campground terug te keren en te vragen hoe we hen wel konden betalen. De uitbater bezorgde ons een rekeningnummer waarnaar we bij terugkeer in de VS het geld konden overschrijven.

Vanuit Hamner ging het dan terug richting Christchurch waar we de volgende morgen aan onze terugvlucht richting de VS begonnen.

Nieuw Zeeland was een unieke ervaring en we hebben er genoten van de eerste tot de laatste seconde (ale behalve van de slapeloze nachten ten gevolge van de zandvliegbeten). Er rest ons dan ook nog maar 1 ding te vermelden:

NEW ZEALAND WE'LL MEET AGAIN!!!

Afgelegde afstand: 299 km

Dag 19: Een dag van stilstaan

Onze derderlaatste dag in Nieuw Zeeland brachten we voornamelijk door in Christchurch. Deze prachtige stad is nog steeds in volle wederopbouw na de aardbeving die er toesloeg op 22 Februari 2011.

Tijdens onze wandeling doorheen Christchurch kregen we regelmatig kippenvel bij het zien van de verwoestingen die nu meer dan 2 jaar geleden hier plaatsvonden.

Hans Klueche, de schrijver van onze ANWB reisgids, geeft een korte beschrijving van de aarbeving en alles wat er aan vooraf ging. Daarom willen we hem hier ook graag citeren.

"Zo is het allemaal begonnen: op 4 september 2010 om 4.35 uur rukt een aardbeving met een kracht van 7.1 op de schaal van Richter de inwoners van Christchurch uit hun slaap en doet de regio bijna een minuut schudden. Het hypocentrum ligt 40 km ten westen van de stad, op 10 km diepte onder het dorp Darfield. Vanuit de lucht is de volgende dagen een daarvoor niet opvallende, bijna 30 km lange aardverschuiving in de Canterbury Plains te zien, de Greendale Fault. Tuinhekjes, sloten en karrensporen, die tevoren nog met een liniaal getrokken leken te zijn, hebben nu een verloop van 4 m opzij en tot 1.5 m in de hoogte. Ondanks grote materiële schade is er weinig persoonlijk leed.

Dan wordt het vermoeiend. Seismografen registreren duizenden naschokken, vele niet of nauwelijks waarneembaar voor mensen, andere schrikbarend, zoals met Kerstmis een beving met een kracht van 5.1. De 4945e naschok verandert alles. Op 2 februari 2011 om 12.51 uur, juist tijdens de lunchpauze als de straten van de stad vollopen, beeft de aarde opnieuw. Geologen registreren een kracht van 6.3, ditmaal dichter bij het centrum en lang niet zo diep als de beving van september - het epicentrum ligt in de voorstad Lyttelton, de haven van Christchurch. De Port Hills tussen de stad en de haven groeien met zo'n 40 cm, zoals latere satellietmetingen uitwijzen.

Met rijen tegelijk storten huizen in, raken fundamenteel beschadigd of zwaar 'gekraakt'. Vooral gebouwen uit de 19e en begin 20e eeuw worden getroffen - er is sprake van een verlies van bijna de helft van alle panden onder monumentenzorg. Hoewel de meeste moderne gebouwen de schokken doorstaan, komen onder het puin van de paar die wel instorten honderden mensen terecht - het grootste deel van de vermoedelijk 185 slachtoffers valt hier te betreuren. Verder zijn er ongeveer 2000 gewonden, van wie 165 zwaargewond."

Een andere plaats die ons de krop in de keel deed krijgen, was het grasveld met 185 witte stoelen, dat als herdenkingsplaats voor de 185 slachtoffers van de aarbeving dienst deed. Ter nagedachtenis willen we graag de tekst die er ophing met jullie delen.

"When you lose someone you love,

Your life becomes strange,

The ground beneath you becomes fragile,

Your thoughts make your eyes unsure:

And some dead echo drags your voice down

Where words have no confidence.

Your heart has grown heavy with loss;

And though this loss has wounded others too,

No one knows what has been taken from you

When the silence of absence deepens.

Flickers of guilt kindle regret

For all that was left unsaid or undone.

There are days when you wake up happy;

Again inside the fullness of life,

Until the moment breaks

And you are thrown back

Onto the black tide of loss.

Days when you have your heart back,

You are able to function well

Until in the middle of work or encounter,

Suddenly with no warning,

You are ambushed by grief.

It becomes hard to trust yourself.

All you can depend on now is that

Sorrow will remain faithful to itself.

More than you, it knows its way

And will find the right time

To pull and pull the rope of grief

Until the coiled hill of tears

Has reduced to its last drop.

Gradually, you will earn acquaintance

With the invisible form of your departed;

And when the work of grief is done,

The wound of loss will heal

And you will have learned

To wean your eyes

From that gap of air

And be able to enter the hearth

In your soul where your loved one

Has awaited your return

All the time."

Afgelegde afstand: 288 km

Dag 18: Afscheid van de pinguins

Het overnachten op de parking van Sandfly Bay was absoluut een goede keuze. Niet alleen zagen we een prachtige zonsopgang vanop het strand, we waren ook getuigen van de ochtendwandeling van 7 pinguins. En het feit dat er totaal geen andere mensen op het strand waren, maakte de hele 3 uur-durende ervaring des te specialer.

Helaas stonden er ook nog andere dingen op het dagprogramma waardoor we rond 10 uur het strand met pijn in het hart verlieten. Terug bij de camper aangekomen werd het eerst tijd voor een stevig ontbijt.

Vervolgens reden we verder via de Highcliff Road, vanwaar we prachtige zichten op de baai en Dunedin hadden.

Het strand van Moeraki, en meer bepaald de Moeraki Boulders, werd de volgende halte. Deze gigantische stenen bollen liggen verspreid over het strand en zijn volgens wetenschappers het resultaat van een 4 miljoen jarig proces van concretie. Voor de Maori's zijn het de etensmanden uit de voorouderlijke Arai-ti-uru kano die in het nabije Shag Point omsloeg.

Op de terugweg naar de auto zagen we ook weer speelse Hector dolfijnen in de golven voor het strand opduiken. Maar in tegenstelling tot enkele dagen geleden, besloten we dit keer geen onderkoeling te riskeren.

Omdat Oamaru een gezellig dorpje bleek te zijn, spendeerden we er meer tijd dan oorspronkelijk gepland. We maakten er een dorpswandeling langsheen een aantal zeer mooie 19de eeuwse gebouwen en brachten ook de nodige tijd door in 1 van de gezellige toeristische winkeltjes.

Tijdens de laatste etappe van de dag naar onze slaapplaats op Coronation Kiwi Park in Ashburton hielden we ook nog even halt bij de Sacred Heart Basilica in Timaru.

Afgelegde afstand: 303 km

Dag 17: Albatrossen en pinguins in een neo-gotisch kader

Nadat we uitcheckten op de camping in Kaka Point zetten we koers richting de Schotse stad Dunedin waar we eerst een tour doorheen de stad maakten. De eerste stopplaats was het Dunedin Railway Station, dat volgens meerdere reisgidsen het meest gefotografeerde gebouw in Nieuw Zeeland en 1 van de mooiste station ter wereld is. Nadat we het volledig verkend hadden, konden we niet anders dan akkoord gaan met de gidsen.

Vervolgens ging het verder richting het Octagon, beter bekend als het centrum van de stad waar we halt hielden bij Moray Place, First Church, St. Paul's Cathedral and Trinity Church dat sinds de 70-er jaren het Fortune Theatre huisvest.

George Street, ook wel bekend als de winkelstraat van Dunedin, werd onze verbindingsweg naar de University of Otago. De neo-gotische universiteitsgebouwen hadden een enorm karakter en we stelden ook meteen de vraag hoe iemand in studie-mode kan geraken temidden van deze prachtige architecturale praaltjes.

Aangezien we nog enkele andere stopplaatsen op de agenda hadden staan, werd het stilaan tijd om richting de camper terug te keren. Maar eerst maakten we nog een stop bij onze ondertussen zeer bekende Countdown supermarkt waar we naast de standaard spullen ook weer enkele chocolate rolls insloegen.

Baldwin Street werd de volgende halte op onze weg en aangezien er aan het begin van de straat een verbodsbord voor campers stond, besloten we om te voet verder te gaan. In het steilste deel van deze straat stijg je per 2.86 meter 1 meter in hoogte, wat overeen komt met een hellingsgraad van 38%. Omwille hiervan werd de straat in 2011 in het World Guinness Book of Records opgenomen als "The World's Steepest Residential Street". En ja hoor, onze kuiten konden de boekjes enkel maar gelijk geven.

Nadien reden we richting Otago Peninsula waar we hoopten op een zicht op 1 van de zeldzaamste pinguins ter wereld, de geeloogpinguin, en/of de enige kolonie koningsalbatrossen die ergens ter wereld op het vasteland leeft. Omdat we al pinguins gezien hadden, besloten we om eerst ons geluk te gaan wagen bij Taiaroa Head, de thuisbasis van de albatrossen. En ja hoor, we hadden weeral geluk. De prachtige beesten met een vleugelspanwijdte van 3.5 meter cirkelden zeer elegant over de parkeerplaats.

Natuurlijk hoopten we ook nog pinguins te zien dus ging het nadien verder richting het Sandfly Bay Wildlife Refuge. Dit strand dankt zijn naam gelukkig niet aan de zandvliegjes maar wel aan het rondvliegende zand. Door de opgedane ervaring in de afgelopen dagen, besloten we nog snel enkele energiebars en warme kleren mee te nemen. En dat bleek achteraf gezien een slimme zet aangezien we de komende 3,5 uur op het strand doorbrachten. Maar zoals het engels spreekwoord zegt, was het "Time well spent". Naast enkele zeehonden zagen we een 3-tal pinguins. Wat vooral spectaculair was, was het feit dat 1 van de pinguins op minder dan 2 meter bij ons passeerde en onderstaande foto's maken duidelijk dat het diertje vrij fotogeniek was.

Omdat het al donker was toen we terug bij de auto toekwamen, besloten we om freedom camping te doen en op de parkeerplaats te overnachten. Het voordeel hiervan was dat we 's morgens vroeg uit de veren konden en opnieuw naar het strand konden afdalen alvorens andere toeristen zouden arriveren.

Afgelegde afstand: 171 km