Dag 3: Nau mai, haere mai

Vandaag stond de rit van Otorohanga naar Rotorua, de op Auckland na meest toeristische bestemming op het Noordereiland, op het programma. De rit zou 140 kilometer overbruggen en om niet continu te moeten rijden, besloten we om even te stoppen in de i-Site van Putaruru. i-Sites zijn de Nieuw-Zeelandse versie van het bij ons bekende VVV-kantoor en zijn de beste manier om te weten te komen welke bezienswaardigheden er in de buurt te vinden zijn.

De vriedelijke dame van de i-Site adviseerde ons om even buiten het dorp zeker tijd vrij te maken voor een korte wandeling naar Te Waihou en de Blue Spring. Het water van deze bron heeft er 50 a 100 jaar over gedaan om vanuit het Mamaku plateau tot hier te geraken en is blauw omwille van zijn extreme zuiverheid. Per minuut stroomt er ongeveer 42 kubieke meter water vanuit de bron in de rivier en dit is ook nodig aangezien ongeveer 70% van Nieuw-Zeeland’s flessenwater hier vandaag komt.

Na het aanschouwen van deze prachtige natuur was het stilaan tijd om richting Rotorua verder te rijden en daar aangekomen, brachten we eerst een bezoek aan het Kuirau Park dat ten westen van het centrum gelegen is. In dit deel van de stad is er de meeste vulkanische activiteit wat we bij het aanschouwen van de modderpoelen, stoompluimen en dampende warmwatermeertjes ook perfect konden waarnemen.

De volgende halte was het Maori-dorp Ohinemutu waar we een bezoek brachten aan de begraafplaats, het souvenirwinkeltje en de St Faiths Church. Deze kerk is versierd met houtsnijwerk en kunstig geweven wandkleden, ook wel tuku tuku genoemd.

Nadien genoten we nog even van het uitzicht op Lake Rotorua alvorens naar de i-Site in het centrum te gaan. We wilden ‘s avonds namelijk een Maori-show bijwonen maar hadden nog geen reservatie. Naast de show boekten we bij de i-Site ook nog onze staanplaats voor de komende nacht bij het Cosy Cottage Thermal Holiday Park.

Omdat we nog even tijd hadden alvorens om 17 uur opgepikt te worden voor de show, passeerden we ook nog bij de Government Garden, het oude kuurpark van de stad. En dat deze plaats nog steeds een  sfeer van het British Empire uitademt, merkten we aan de typische gebouwen en de voornamelijk wit geklede bowlingteams die op de grasvelden voor het centrale gebouw aan het sporten waren.

Toen we goed en wel bij onze overnachtingsplaats gesettled waren, was het al tijd om richting de uitgang te wandelen waar we even later opgepikt werden door Cairo, de vriendelijke buschauffeur die ons naar Tamaki Maori Village bracht. Wat volgde was een 3 uur durende onderdompeling in de Maori cultuur in al zijn aspecten.

Na een verwelkomingsceremonie, ook wel Powhiri genoemd, kregen we in het dorp een beter zicht op de leefcultuur van de Maori’s. En beiden werden we slachtoffer van het willekeurig uitpikken om deel te nemen aan de Haka. Onderstaande beelden tonen duidelijk aan dat we geen professionele Maori zijn.

Nadien werden we verder geleid langsheen de plaats waar de hangi maaltijd werd gelicht. De Maori groeven in het verleden namelijk een gat in de grond waar ze een laag hete (lava)stenen en vochtige doeken in legden. Daarboven hingen ze dan manden met eten alvorens het gat af te dekken met aarde; het eten werd op die manier gedurende een periode van 3-4 uur langzaam aan gaar gekookt.

In het voorouderlijke bijeekomsthuis (wharenui) volgde daarna een culturele show. Het was een plezante manier om een zicht te krijgen op de typische dansen en liedjes maar we kregen er ook uitleg over de meest gebruikte wapens.

 

Als afsluiter van de avond werd onze innerlijke mens gesterkt met een heus hangi buffet bestaande uit lams en kip, riwai (aardappelen), kumara (zoete aardappelen) en een stuffing van brood, kruiden, mais, erwten en wortelen. Het dessert was een chocolade cake en het nationale dessert van Nieuw-Zeeland: pavlova, een schuimtaart met slagroom en verse vruchten. Zowel Australie als Nieuw-Zeeland beweren de uitvinders van deze lekkernij te zijn.

Afgelegde afstand: 140 km