Dag 7: Een desolate maar prachtige verwelkoming op het Zuidereiland

Na een korte en vooral vaak door verkeer verstoorde nachtrust vertrokken we rond 7:00 richting de Interislander ferry terminal. Ook al vertrok onze ferry richting Picton op het Zuidereiland pas om 8:15 toch moesten we reeds een uur van te voren inchecken. En we waren duidelijk zoals gewoonlijk niet de eersten.

Van zodra we aan boord waren, verlieten we de camper (dit is verplicht) en begonnen met de verkenning van de verschillende compartimenten. Zo passeerden we langs de foodcourt en de verschillende zitruimtes alvorens op het buitendek te belanden. Van daar uit hadden we een prachtig zicht op de haven van Wellington en de Cook Strait, dit is de zee-engte tussen beide eilanden.

Naarmate we verder in de Cook Strait voeren, nam de wind in sterkte toe en we konden ons op een bepaald moment dan ook bijna volledig tegen de wind laten hangen. Dit was plezant voor een beperkte tijd maar toen we door en door uitgewaaid waren, werd het toch stilaan tijd om de binnenvertrekken op te zoeken.

Het laatste van de drie uur durende veertocht, bracht ons doorheen de Marlborough Sounds. Dit is een netwerk van waterwegen aan de noordoost kust van het Zuidereiland. Bij het zien van de desolate ligging van enkele woningen begrepen we waarom de persoon in de i-Site zei dat naast de postbode zelfs de dokter gebruik maakt van een boot om zijn “ronde” te doen.

Toen we aangemeerd waren in de haven van Picton en we klaar waren om met onze verkenningstocht van het Zuidereiland te beginnen, werd ons geduld eerst nog grondig op de proef gesteld. Blijkbaar stonden we op zo’n plaats in de ferry geparkeerd dat we pas als allerlaatste terug het vasteland op konden rijden. Maar wat maakt een halfuur als je nog ongeveer 2 weken te gaan hebt.

In plaats van de Highway richting Havelock te nemen, besloten we om de Queen Charlotte Drive te volgen.

Deze route bracht ons vervolgens langsheen de Governors Bay Scenic Reserve waar we via een 5 minuten afdaling tot op het verlaten strand geraakten. Dit was voor ons de ideale lunchplaats voor vandaag.

Vervolgens reden we verder via de scenic drive en met nog een korte stop bij de Havelock Lookout, reden we in een trek verder tot bij het Pelorus Bridge Scenic Reserve. Daar verpoosden we even langs de rivier waarna we nog de korte Totara Walk deden. Deze wandeling bracht ons langsheen een Totara boom (Podocarpus Totara); het lichte, duurzame hout van dit soort boom werd door de Maori’s gebruikt voor het maken van hun waka taua oftewel hun oorlogskano’s.

Van aan de Pelorus brug zetten we nadien koers richting Abel Tasman National Park. Het oorspronkelijke plan was om in Kaiteriteri te overnachten maar toen we het dorp binnenreden, kregen we een extreem “Blankenberge-gevoel” en vonden we het dan ook absoluut geen probleem om tot het 8 kilometer verder gelegen Marahau te rijden.

Afgelegde afstand: 190 km