Dag 13: Het achtste wereldwonder

Als de vriendelijke bediende van Southern Discoveries, de maatschappij waar we gisteren onze Milford Cruise geboekt hebben, gelijk had, zou vandaag een grijze dag met nu en dan regen gaan worden. Dit was natuurlijk niet de meest ideale weersvoorspelling voor 1 van de zogenaamde achtste wereldwonderen maar desalniettemin vertrokken we vol goede moed vanuit Te Anau richting de meest bekende fjord van het land.

Bij de eerste stop van de dag, Eglinton Valley Lookout, hielden we slechts even halt alvorens door te rijden naar Mirror Lakes. Op een heldere dag zie je hier een zeer prachtige weerspiegeling van de bergen maar dat was spijtig genoeg niet het geval vandaag. Wel genoten we er van het gekeel van een bus Aziatische toeristen; van een rustig natuurmoment gesproken.

Omdat we nog goed op tijd waren voor onze cruise, besloten we de Hollyford Road in te slaan en te gaan voor een korte wandeling naar de Lake Marian Falls. Deze waterval is zeker niet van de hoogste maar het feit dat ze in verschillende etages doorheen het woud naar beneden stroomt, maakte ze wel de moeite waard.

Bij terugkeer op de Milford Road reden we verder richting Milford Sound en even later doorkruisten we de bergen via de Homer Tunnel. Ook al suggereerde William Homer reeds in 1889 dat het boren van de tunnel een gemakkelijke toegang tot de Milford Sound zou verschaffen, toch duurde het nog tot 1933 alvorens men begon met de realisatie van het 1219 meter lange bouwwerk. Uiteindelijk zou de tunnel pas 20 jaar later, deels ten gevolge van Wereldoorlog 2, geopend worden.

Van zodra we de tunnel door waren, duurde het niet lang meer alvorens we Milford bereikten en ja hoor, van het achtste wereldwonder was nauwelijks iets te zien. Na het parkeren van onze auto wandelden we richting de Milford Wharf vanwaar alle ferries vertrokken.

Om 11:45 vertrokken we dan op onze Discover More Cruise. Dit was een 3 uur durende rondtocht doorheen het fjord en in vergelijking met de standaard cruises hadden we een natuurgids aan boord, konden we genieten van een lunchbuffet (Kiwi BBQ) en zouden we een bezoek brengen aan het Milford Discovery Centre and Underwater Observatory.

Ook al was het buffet tijdens de eerste 45 minuten aan boord geopend, toch spendeerden we maar een half uur aan het eten waarna we meteen het bovendek opzochten. De regen zorgde er gelukkig voor dat we gedurende het merendeel van onze rondtocht niet echt moesten drummen voor de beste fotoposities op het dek.

Onderweg zagen we talrijke zeehonden en watervallen maar helaas konden we omwille van de mist geen glimp opvangen van Mitre Peak. Deze berg is met zijn 1682 meter een van de hoogste bergen in de wereld die rechtstreeks vanuit de oceaanvloer oprijzen. Deze naam kreeg de berg omdat zijn vorm gelijkt op de mijter van een bisschop.

Verder zagen we ook nog een pinguin in het water zwemmen maar het beestje was ons te snel af waardoor we er geen foto van konden maken. Na nog een ommetje over de Tasman Zee werd het dan stilaan tijd om het fjord in omgekeerde richting terug naar het beginpunt te varen.

Het voordeel van de Discover More Cruise is dat de kapitein met de boot tot vrijwel onder een waterval vaart en omdat we toch al vrij nat waren geworden, besloten we in tegenstelling tot 90% van de andere aanwezigen om ook dit moment op het bovendek mee te maken.

Vlak voor het bereiken van het Underwater Observatory meldde onze gids dat de boot aan onze rechterkant eigendom was van een Amerikaan die software schreef voor bedrijven zoals Paypall. Het speeltje was het enige prive-jacht in het fjord en had onder andere 1 helicopter en 2 duikboten aan boord. Tsja, een mens zou voor minder home office doen.

Het Milford Discovery Centre and Underwater Observatory was ook absoluut de moeite. Alvorens een 10-tal meter in het drijvende onderwater observatorium af te dalen, kregen we nog een woordje uitleg bij de bouw en realisatie van dit uniek project. Zo leerden we dat er 50 ton staal in de onderwater kijkruimte zat, dat het speciaal glas in de onderwater vensters geleverd werd door een Duits bedrijf en dat de totale bouwtijd van het Centre 21 maanden in beslag nam.

Vervolgens daalden we via een draaitrap af naar het observatorium en spendeerden we ongeveer een half uur met het aanschouwen van anemonen, verschillende vissoorten en het fameuze “Black Coral” dat er nogal wit uitzag.

Toen de gids ons op de schouder tikte en meldde dat het tijd werd om terug aan boord te gaan, merkten we dat we voor de verandering weeral bij de laatste toeschouwers van het onderwater paradijs waren.
De rest van de terugvaart duurde niet lang meer en brachten we binnen op het schip met een koffie en thee door.

Terug op het droge wandelden we nog richting het Sutherland Grave. De zeiler Donald Sutherland bezocht in 1876 voor de eerste maal Milford Sound en zei toen “If I ever come to anchor it will be here”. Een jaar later keerde hij terug en spendeerde de rest van zijn leven in Milford. Tesamen met zijn vrouw Elizabeth waren zij de pioniers van het tourisme in deze regio van het land.

Op de parking aangekomen maakten we nog enkele foto’s van de camper die naast ons geparkeerd stond. Zoals jullie kunnen zien, was de onze maar vrij saai.

We hadden gepland om ’s avonds terug in de buurt van Te Anau te slapen dus begonnen we aan de 119 kilometer lange terugrit. Om niet de hele weg continu te moeten rijden, hielden we halt aan The Chasm, een 10 minuten durende wandeling naar een fraai stukje natuurlijk kunstwerk, over de jaren heen door de rivier uitgesleten.

Op de parking werden we ook nog getrakteerd op een speelse vertoning van enkele Kea’s (een soort bergpapegaai).

Alvorens het bereiken van de Walker Creek campground stopten we nog even aan Cascade Creek bij Lake Gunn waar we nog een korte wandeling doorheen het bos, met zeer hoog Lord of the Rings gehalte, maakten. Ook hier waren we getuige van het feit dat de natuur vaak mooie dingen aflevert. Mits de nodige portie verbeeldingskracht herkent men in onderstaande foto het gezicht van een oude vrouw.

Afgelegde afstand: 195 km